The Sanatorium

Not a hurry, wel een herrie!

Onze eerste tegenvaller van de escapetrip. Met het team De Drie Duitsers (3 personen) waren we in Griekeland om twintig kamers te gaan spelen in Athene. The Sanatorium van Lockhill zou de afsluiter worden van de derde dag én onze elfde kamer van de trip. Misschien ligt de teleurstelling van The Sanatorium aan onze verwachtingen die (té) hoog waren, want we gingen met ontzettend hoge verwachtingen naar deze kamer toe.

In Athene is het gebruikelijk, zo leerden wij gedurende onze trip, dat je in thema wordt ontvangen. De escape room begint dan direct bij de deur. Dit was waarschijnlijk ook de bedoeling bij Lockhill’s Sanatorium, want we stonden bij de deur te wachten tot er werd opengedaan, maar we kregen telkens géén gehoor als we de bel indrukte. Na ongeveer een kwartier (ná de gereserveerde tijd) werd de deur opengedaan door een man in een boerka met een smartphone: ‘Are you in a hurry!?’. De man was onze gamehost én ik denk dat de boerka en de smartphone onderdeel waren van het ‘in thema ontvangen’?? Ik snapte het niet zo goed en ik zag de lol er in deze setting ook niet echt van in. Ook de ontvangstruimte viel tegen. Het zou een dorp voor moeten stellen (het dorp: Lockhill), maar in feiten is het een hotelgang waarbij de deuren bruin zijn geschilderd én de muren zijn voorzien van baksteenbehang. In de ontvangstruimte staat de muziek al oorverdovend hard én knippert er af en toe wat licht, waarmee ze bliksem proberen uit te beelden. Dit zorgde er meteen voor dat we de verwachtingen gingen bijstellen.

Vervolgens wordt de introductie gedaan door de man met de boerka die vertelt over het verhaal. Hij was vooral geïnteresseerd in zijn telefoon en in zijn collega’s, want hij liep geregeld naar de controleruimte om te buurten én zelfs toen we naar de kamer liepen, trok hij een deur van een andere kamer open, scheen met een zaklamp naar binnen, schreeuwde wat in het Grieks en liep vervolgens weer met ons verder.

De kamer zelf is ook niet goed afgewerkt. We hadden wel gehoopt op een mooi en net decor, maar dit bleek ook een tegenvaller. Veel decorstukken waren kapot en weer gelijmd, waardoor je meer pur en kit zag dan wat het decorstuk voor moest stellen. Daarnaast zie je ontzettend weinig van het decor, want ze blazen de gehele kamer continu vol met mist, waardoor je nog géén vijf centimeter vooruit kunt kijken. Door de mist wordt de kamer ook ontzettend smerig, glad en vies. Het geluid staat ook hier op standje B2 (= de dove boef van Bassie en Adriaan), waardoor we al meteen gevraagd hebben om het zachter te zetten. Ze gaven aan dit te doen, maar voor ons gevoel is het niet gebeurd.

Één moment in de kamer vind ik zelfs gevaarlijk. Je moet hier opletten waar je loopt, anders val je. Dit dus terwijl je in een horrorkamer staat, waarbij ook nog eens gestimuleerd wordt dat je moet gaan rennen én geen hand voor ogen ziet vanwege de mist… Een bijzondere keuze en het voegt niets toe aan het verhaal óf aan de gehele setting. Althans, ik heb de toevoeging niet begrepen.

In Griekenland zijn (sommige) puzzels net iets anders dan dat we gewend zijn in Nederland. In meerdere escape rooms in Athene zijn we al wat puzzels tegengekomen waar we de logica niet van snapte. Op een enkele puzzel na, waren alle puzzels zó in The Sanatorium. Dit frustreerde ontzettend. We hadden veel begeleiding nodig van onze gamehost en daarvoor moest je telkens naar een bepaald punt lopen en zélf om een hint vragen. Ook was het héél vaak zo dat we een puzzel wél goed hadden opgelost en dat er dan iets open was gegaan, zonder dat we dat wisten. Als we dan weer naar het hintsysteem liepen, kregen we daar te horen dat iets al een kwartier goed was opgelost. Dit gebrek aan feedback maakte de frustratie groter en groter. Zó groot zelfs dat we halverwege hebben gevraagd óf we van modus mochten switchen.

The Sanatorium kun je boeken in drie verschillende modi: 1. Day modus (= géén horror/acteurs en extra puzzels), 2. Night modus (=horror/acteurs en minder puzzels) en 3. Midnight modus (= horror/acteurs én puzzels). We hadden de Midnight modus geboekt en wilde tijdens het spelen switchen naar de Night modus, zodat we van onze puzzelfrustratie af zouden zijn. We kregen een vaag antwoord toen we dit vroegen én later bleek dat we alles al hadden opgelost wat eruit gehaald zou worden bij de Night modus. Hiermee was onze frustratie over de puzzels echter niet opgelost.

Er was één punt dat we hoop kregen en dachten dat het goed zou komen. Dat was toen we voor het eerst in aanraking kwamen met een acteur. We hadden vooraf gehoord dat je ‘al puzzelend’ erachter zou komen hoe je de interactie aan zou moeten gaan met de acteurs, maar dit bleek gewoon al duidelijk te zijn direct aan het begin van de kamer. Kom je de ene tegen moet je het ene doen én bij de ander het ander. We troffen een acteur en speelden het spel mee. Dit was tof, maar héél kort én gebeurde bij ons maar één keer in het begin. Daarna kom je de acteurs nog wél tegen, maar zie je ze nauwelijks door de dichte mist óf is het louter een scare en weer weg. Géén spel, géén interactie als enkel die ene keer. Dit vonden we echt ontzettend jammer, want dit had de frustratie rondom de puzzels en flow wellicht een beetje weg kunnen nemen.

Op een gegeven moment begon de mist zeer te doen aan onze ogen en werd onze huid erdoor geïrriteerd. We vonden het alle drie niet meer leuk en hadden het helemaal gehad met onszelf blindstaren op puzzels en op en neer lopen naar het hintsysteem in de dichte mist. We zagen nog overal sloten hangen én we wisten niet hoe groot de kamer zou zijn. We hadden het vermoede dat we nog ontzettend veel moesten doen, omdat we nog maar zo weinig ontdekt hadden in dit Sanatorium. We besloten uit het spel te stappen.

De man met de boerka en de smartphone kwam ons uit het spel halen. We wilde graag onze frustraties delen én het met hem bespreken, maar hij bleef ‘in zijn rol’. Dit was bloed irritant, want ‘de rol’ van boerkaman met smartphone slaat helemaal nergens op. Hij was ook ontzettend ongeïnteresseerd en opnieuw alleen maar bezig met zijn collega’s in de controle ruimte. Dit was niet wat we gewend waren van de Griekse gastvrijheid én viel erg koud op ons dak. Juist omdat we de kamer uit zijn gegaan én het daarover wilde hebben, zou het fijn zijn als we dat serieus hadden kunnen doen. Wél gaf hij aan dat we enkel nog maar één ding hoefde te doen én dat we er dan uit waren geweest. De sloten bleken er te hangen vanwege de Day modus, dus die waren niet voor ons bedoelt. En de kamer was gewoon ontzettend klein. De gemiddelde escape room in Nederland is groter dan deze kamer, dus daar hadden we ook weer een verwachtingsfout gemaakt.

Al bij al; Een ontzettende teleurstelling. Ik zou deze afraden om te spelen, want er zijn zoveel meer en zoveel betere escape rooms in Athene (en in Nederland al helemaal). De interactie met de acteurs is wél leuk, maar het is héél beperkt en ook in andere escape rooms veel meer en beter. Verder overheerste vooral het harde geluid, de dichte mist en de onlogische puzzels die niets met het thema te maken hebben. Ten slotte is de service hier waardeloos. Hoe kun je in Stigmata’s naam zó omgaan met je klanten? We waren en zijn beter gewend van de Grieken. Zoiets hebben we gelukkig alleen hier meegemaakt.

Enkele tips voor mensen die interesse hebben om deze kamer te willen spelen:

• Speel de Night modus, want de onlogische puzzels zijn de hoofdreden om deze kamer niet aan te raden;
• Doe een zalfje op je gezicht tegen een geïrriteerde huid;
• Trek kleren aan die vuil mogen worden;
• Ga met lage verwachtingen, dan valt het misschien mee;
• Als je dan graag bij Lockhill wilt spelen, speel dan a.u.b. Chapel and Catacombs, wat een 10.000x betere kamer is dan dit.

Lockhill, bedankt voor het ontvangen van ons. Jammer dat het voor ons zo tegenviel. Gelukkig heeft Chapel & Catacombs het later helemaal goed gemaakt. En speciaal voor de boerkameneer: We were not in a hurry!